Emoties, ego & ander drama
-
Een bekentenis
Ik voel me ruk. Zo. Dat is eruit. De afgelopen maanden stonden mijn blogs vooral in het teken van mijn caravanavontuur, veelal enthousiast en met een vrolijke noot. Maar nu is er weer even een dieptepunt, waar ik weer eens geraakt word door de wereld om me heen. Een donker gat waarin ik me ellendig voel en geen land met mezelf kan bezeilen. Dit staat heerlijk haaks op mijn ZwerfPost project dat ik deze maand lanceerde en dat ironisch genoeg ‘Post waar je blij van wordt’ als ondertitel draagt… tja… het leven laat zich nu eenmaal niet in hokjes stoppen… En dus deel ik ook dit stuk van mij. Ik…
-
Stormpje vanuit een caravan
Een storm + in een caravan wonen… dat is best een uitdagende combinatie! 18 januari raasde de zwaarste storm van de afgelopen 5 jaar door het land. En ik… ik zat in mijn caravannetje op een camping in Teuge, nabij Apeldoorn. Totaal niet beschut, in open veld. Achteraf ook een zegen, want zo konden er tenminste geen takken of bomen op m’n dak vallen. Maar man man man, wat schudde en kraakte het aan alle kanten! Het leek wel of ik in een achtbaan zat, met turbulentie, terwijl er een aardbeving was. Ik was natuurlijk al enigszins voorbereid, want de storm was een paar dagen van tevoren aangekondigd. De caravan…
-
En toen zat ik vast
Ja. Het was inderdaad wel wat drassig. Maar ik wilde toch wel graag mijn caravan op dat plekje neerzetten. Het leek wel zomer zo met 23 graden in oktober. En dus wilde ik een lekker plekje in de zon op deze minicamping nabij Vinkeveen. Het gras was doorweekt en sommige kale plekken van mijn voorgangers waren halve modderpoelen geworden door de herfstbuien eerder deze periode. Goed in mijn spiegels kijkend of ik niet met mijn caravan tegen de nabij staande boom aanreed, had ik geen oog voor waar mijn voorwielen uitkwamen. En zo strandde ik met mijn auto precies in de blub. Met wat hulp van wat medekampeerders kon ik…
-
Plannen aanpassen en weer in de overgave
Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb mijn caravanplannen even moeten parkeren – hihi, een onbedoelde woordspeling. Ja ik lach er nu om, maar eigenlijk is het gewoon flink balen. Na alle verhuisperikelen en bijbehorende stress weer enigszins tot rust te zijn gekomen, had ik het plan om op 5 mei (Bevrijdingsdag, hoe toepasselijk) naar mijn eerste bestemming te vertrekken: de camping uit mijn jeugd. Maar niet voordat ik een laatste check aan auto en caravan liet doen. En zo geschiedde. Auto: check. Caravan: ehh… nou… uhmm… daar bleek toch meer niet in orde dan ik dacht. Dat het een oud beestje uit circa 1980 was…
-
En toen… was ik thuisloos
Wat een stress!! Ik dacht echt dat ik gék werd! Ik kon niet meer helder nadenken. Simpele vragen als “Waar moet dit heen?” “Wat wil je met deze spullen?” “Wat zit hierin?” leken wel wiskundige opgaven. Mijn antwoord werd hoe langer hoe vaker: “Pfff… owww…. ehhh…. ik weet het niet, géén idee, doe d’r maar wat mee.” Lekker zinvol. Afgelopen maandag was de overdracht van mijn huis. En die ochtend stond het nog tjokvol spullen. En troep. En afval. En dozen. En zooi. En spul waarvan ik nog steeds niet besloten had wat er mee te doen: bewaren, verkopen, naar de kringloop, weggeven of weet ik wat. Aaargh!! Op het…
-
Ik ben als een ui
Als je net als ik een beetje bewust in het leven staat ben jij ook volop laagjes aan het afpellen. Van jezelf. Als een ui. Laagjes die me niet langer dienen. Laagjes die ik ooit nodig had. Laagje voor laagje kom ik steeds meer tot de kern. Tot waar het nu echt om gaat. Tot me-zelf. Bewust of onbewust. Door schade en schande. Een proces dat al jarenlang gaande is en dat -naar alle waarschijnlijkheid- ook nog zolang als ik leef zal duren. Want er komen soms ook weer laagjes bij. Door wat ik meemaak, door wat er in de wereld om me heen gebeurt, door hoe ik tegen de…
-
Emotionele achtbaan
Deze week gaat het gebeuren… dan komt mijn huis op Funda. Het geeft me gemengde gevoelens. Ik heb zo’n voorgevoel dat het snel zal gaan. Zeker afgaande op huizen in de buurt die binnen een mum van tijd verkocht waren. De wijk is geliefd, dus ik verwacht dat het hier ook niet lang zal duren. Toen ik in november de definitieve keuze moest maken de boel te gaan verkopen, had ik zo’n gevoel dat ik zo na de zomer zou gaan verhuizen. Maar voordat alles geregeld is en mijn huis helemaal op orde (de verkoopstyliste had mij een to-do-list gegeven waar je U tegen zegt), ben je zo een paar…
-
Authentiek zijn: hoe doe je dat?
“Ik voel dat ik wat nerveus word” “Ik merk dat ik afdwaal” “Ik krijg hier een fijn gevoel van”. Zou het niet fijn zijn als we alles wat we voelen en ervaren in het contact met anderen mogen benoemen? Dat door het delen de druk van de ketel gaat en we veel meer bij onszelf kunnen blijven én de ander inzicht geven in wat er gaande is? Onlangs heb ik dit mogen ervaren in een geweldige workshop, ‘Authentic Relating’ genaamd. Een mooie groep mannen en vrouwen die écht met elkaar in contact gaan. Om te oefenen, om te ervaren en om te zijn wie ze op dat moment zijn, met…
-
Wat is jouw afwijking?
Hoe normaal ben jij? En wat is ‘normaal’ eigenlijk? En wie bepaalt dat? Ik las eens “normaal is niets anders dan het gemiddelde van alle afwijkingen”. En daar kan ik me eigenlijk wel heel goed in vinden! Als kind probeerde ik -net als iedereen- me aan te passen. Aan de klas, de norm, de verwachtingen, mensen die het voor het zeggen hadden, op clubjes, in groepen, overal waar ik maar kwam. In mijn volwassen leven kwamen daar werk, sociale kringen en allerlei andere keurslijven bij. Zoals gezegd probeerde ik dat, want dat lukte vaak helemaal niet. Ik hoorde regelmatig de afkeuring in opmerkingen van anderen, dat ik het weer eens…
-
Schaduwkanten
Ik hou van mezelf. Ik accepteer mezelf helemaal. Ik ben precies goed zoals ik ben. Zou het niet heerlijk zijn als je dit oprecht tegen jezelf zou kunnen zeggen? Als je jezelf inclusief al je schaduwkanten volledig omarmd? Ik ben in ieder geval nog niet zover. Tuurlijk vind ik mezelf best ok. Maar er valt nog genoeg te sleutelen, mijn schaduwkanten heb ik nog niet allemaal geaccepteerd. Ik doe mijn best telkens weer een betere versie van mezelf te worden. En gelukkig heeft iedereen ze en dat is maar goed ook, anders was het leven oersaai. Schaduwkanten zijn volgens mij altijd ‘ego-issues’. Onvervulde behoeften, angsten, compensaties, onzekerheden en ander drama…
