Kip en ei
Het is aardedonker.
Ik zie enkel de oranje gloed van letterlijk gloeiendhete stenen. De stoom laat mijn huid tintelen en bemoeilijkt soms mijn adem. Liederen en gebeden dringen via mijn oren binnen.
De zweethut waarin ik me bevind is een zuiverende plek om te ervaren dat je onderdeel bent van het grote geheel. Dat iedereen en alles met elkaar verbonden is. De mensen, de dieren, de planten, de rotsen, de wolken, de grassprietjes, de oceanen, kortom elk wezen en elk stukje natuur.
Mij confronteert het telkens weer vooral met mezelf. Hoe ik in het leven sta, hoe ik met andere mensen omga, hoe ik met mezelf omga, hoe ik tegen mezelf aankijk, hoe vaak ik me vergis in wat ik zie en hoor, hoe ik het mezelf toch steeds zo moeilijk maak.
In de hut is er ook ruimte om te delen. Wat er op dat moment in je speelt of waar je je dank voor wilt uitspreken.
Dit gebeurt niet op volgorde, maar doe je intuïtief: je neemt het woord wanneer dat voor jou ok is. Maar omdat je niet zoveel ziet, is het afgaan op non-verbale signalen vrijwel uitgesloten.
En omdat ik nogal bang ben om de dingen fout te doen (voor mijn beurt te spreken -ook al is die er helemaal niet-, precies tegelijk met iemand anders beginnen te praten of juist net op een afrondend moment) luister ik met een flinke ruis naar mijn innerlijke stemmetje wanneer het woord te nemen en doe ik dat vaak dus òf niet of tóch op het verkeerde moment.
Zo ook nu in deze hut. Ik kies de (schijnbaar) veilige weg en wacht tot iedereen geweest is.
Kort na mijn aanvang begint de zweethutleider ondertussen met een volgend ritueel, dus ik raak in de war, denk dat ik toch op een verkeerd moment ben gaan praten en hou voor de zekerheid even stil. Zijn vrouw moedigt aan door te spreken.
Ik hervat met enige onzekerheid mijn verhaal. Mijn eigen woorden die even later volgen maken mij emotioneel en ik voel een brok in mijn keel.
Er is afgesproken dat je afrondt met ‘aho’, zodat een ander het woord kan overnemen. Door die brok in mijn keel en vooral de angst dit te laten merken, ben ik even stil, wat een beetje aan de lange kant duurt.
Dit wordt kennelijk door de vrouw van de zweethutleider opgevat als het einde, want zij begint aan het volgende onderdeel.
Ik voel boosheid en verdriet tegelijk. Ik was nog niet klaar! Ik heb nog geen aho gezegd! Dat is jullie eigen regel! Waarom zegt er niemand dat ik nog niet klaar was? Waarom zeg ik dat niet zelf?
Het gevolg is dat ik lekker in de vermijding wil gaan zitten en het bijltje erbij neer wil gooien, want het gekwetste kind in mij denkt: “Voor mij hoeft het niet meer, ik doe morgen niet meer mee.”
Dit voorval zet mij tot nadenken over mijn aandeel hierin. Ik leg namelijk de verantwoordelijkheid bij een ander: die ander had het woord niet mogen nemen, die ander had niet gewacht tot mijn aho, anderen hadden moeten ingrijpen.
Maar ik heb zelf de keuze gemaakt mijn emotie te verbergen. Ik heb zelf het woord laten afnemen.
Ook al had ik geen aho gezegd, het kan zomaar gebeuren dat ik dat niet begrepen had of het gewoon vergeet.
Het ís niet de verantwoordelijkheid van de ander om te checken of ik wel echt klaar ben met spreken. Alleen ik ben hierin de eindverantwoordelijke.
Wanneer je denkt dat alles de schuld van een ander is, zul je veel lijden.
Besef dat alles vanuit jezelf ontspringt en ervaar rust en vrede.Dalai Lama
Een beetje een kip-en-ei-verhaal, want was er nu eerst onzekerheid of eerst angst?
Mijn angst het niet goed te doen en emoties te tonen maken dat ik wat onzeker handel. Deze onzekerheid maakt dat ik niet duidelijk ben. Die onduidelijkheid maakt dat er juist gebeurt waar ik bang voor ben. En dit is juist hetgeen mijn angst om het niet goed te doen alleen maar versterkt. Mijn angst bevestigt dus als het ware zichzelf.
Een mooie spreuk die hierbij past: “Men ontmoet zijn noodlot op het pad dat hij kiest om deze juist te vermijden.”
Pfff, wat kan ik me toch weer druk maken. Gelukkig duurt dit soort dingen bij mij nooit lang en levert uiteindelijk altijd een inzicht op.
De volgende dag heb ik een heerlijke zweethut gehad met een prachtige boodschap van mijn ziel. Het leven is mooi en leerzaam. Kleine lesjes, grote lessen, ze horen er allemaal bij. Ik hoop nog lang en veel bij te leren!
Ik wens je een mooie oudejaarsavond en een liefdevol, gezond, inspirerend en vooral inzichtgevend nieuw jaar!
