Een bekentenis

Ik voel me ruk.

Zo.

Dat is eruit.

De afgelopen maanden stonden mijn blogs vooral in het teken van mijn caravanavontuur, veelal enthousiast en met een vrolijke noot.

Maar nu is er weer even een dieptepunt, waar ik weer eens geraakt word door de wereld om me heen. Een donker gat waarin ik me ellendig voel en geen land met mezelf kan bezeilen.

Dit staat heerlijk haaks op mijn ZwerfPost project dat ik deze maand lanceerde en dat ironisch genoeg ‘Post waar je blij van wordt’ als ondertitel draagt… tja… het leven laat zich nu eenmaal niet in hokjes stoppen…

En dus deel ik ook dit stuk van mij.

Ik probeer in mijn schrijfsels altijd zoveel mogelijk positiviteit door te laten vloeien, maar op de achtergrond wordt mijn blik vrijwel continu vertroebeld door een zwartgallige en wantrouwende kijk op de maatschappij: de politiek en haar wereldleiders, het bankwezen, de farmaceutische industrie en de voedselindustrie, waar het te vaak weer om geld en macht blijkt te gaan.

Ik voel me regelmatig misleid en voorgelogen. Dat maakt me vaak moedeloos en verdrietig.

Op momenten voel ik me zwaarmoedig, heb ik nergens zin in en komt er niks uit mijn handen. En dat soms dagen achter elkaar. Het leed en onrecht in de wereld lijkt dan zó op mijn schouders te rusten.

Relativeren helpt meestal wel, maar van al deze industrieën, is er één in het bijzonder die mijn hart doet breken. Tranen vullen mijn ogen op het moment dat ik dit typ.

Ik schaam mij voor de mensheid als ik weer geconfronteerd word hoe verschrikkelijk de mens met dieren om kan gaan en dan met name voor voedselproductie. Letterlijk miljarden dieren die onder afschuwelijke omstandigheden worden gehouden, worden mishandeld, afgebeuld en uiteindelijk afgeslacht. Onder onze neus, in vrijwel elk land.

Het meeste leed wordt echter verzwegen en is niet zichtbaar voor de buitenwereld. Logisch ook, want de meeste consumenten zouden dat helemaal niet goedkeuren.

Deze ellende is niks nieuws voor me, want als tiener was ik hier al mee bezig: op mijn 13e besloot ik vegetariër te worden (= geen producten van een gedood dier, wel zuivel). Sinds ik 4,5 jaar geleden ontdekte dat er achter zuivel zeker zoveel leed schuilgaat eet ik veganistisch (= helemaal geen dierlijke producten).

Maar elke keer raak ik weer van slag als dit immense dierenleed weer even op de voorgrond treedt.

Tijdens mijn avontuur kom ik regelmatig bij mensen thuis. Zonder uitzondering staat iedereen open voor mijn veganistische maaltijden, want ik bied vaak aan voor het eten te zorgen, omdat ik een ander niet wil belasten met wat ik wel en niet eet (want ik weet, dat is een heel gedoe).

Zo ook bij een vriend van mij waar ik afgelopen week voor een paar dagen verbleef. Hij raakte geïnteresseerd in mijn beweegredenen en vroeg om uitleg over wat er dan allemaal gebeurt wat ik niet ok vind. We hebben zelfs een confronterende speech/docu over de vlees- en zuivelindustrie gekeken die én hem aan het denken zette én mij weer helemaal over mijn toeren liet gaan.

Zo. Veel. Leed.

Diep geraakt ging ik ook nadenken en kwam tot de conclusie dat ik zo niet langer kan blijven ‘rouwen’. Een beetje suf langs de zijlijn blijven toekijken en me ellendig voelen.

Ik kan er ook wat tegen dóen!

Dus niet enkel goede doelen steunen die de misstanden in de vlees- en zuivelindustrie aankaarten, maar me ook echt actief inzetten. Al vraag ik me bij de confrontatie met nog meer dierenleed af: hoe hou ik me daarin overeind?

Eén van de doelen die ik tijdens mijn zwerftocht wilde bereiken is ontdekken wat voor werk ik wil gaan doen. Ik denk dat ik dat afgelopen week heb gevonden. Al word ik niet blij van de gedachte dat het in die branche zal zijn. Maar kennelijk is dat wel hetgeen waar ik toe geroepen word.

Mijn voorkeur ligt ofwel in de actieve redding en opvang van dieren, ofwel in de voorlichting (mensen bewust maken van wat er achter dierlijke producten schuilgaat, zodat men een bewuste keuze kan maken, wat die keuze ook is). Of een combi van beide.

Bewustwording is denk ik het sleutelwoord. Als niemand ons ooit had laten zien welk leed er achter bont zit, droegen we nu nog massaal bontproducten.

Ik hoop dat mijn empathische hart de wereld een beetje kan verbeteren, al is het maar op kleine schaal.

Een lichtpuntje: er lijkt al een ware vegan-revolutie te ontstaan, zoals de Erasmus School of Economics die sinds kort standaard plantaardige lunches serveert, tenzij je anders aangeeft (waarmee de norm dus verandert). En zowel New York Pizza als Domino’s Pizza is deze maand met vegan pizza’s gekomen, echt super!

Daar word ik weer een beetje blijer van. Niet alleen omdat ik er lekker van kan smullen, maar vooral omdat plantaardig eten steeds meer normaal gevonden wordt en het veganisme uit het verdomhoekje komt.

Er is nog een lange weg te gaan, maar ik krijg hierdoor wel weer vertrouwen. En dus voel ik me alweer een klein beetje minder rot. Of ruk, zoals ik aan het begin zo charmant schreef.

Met ups en downs wens ik je een mooie volle maan.

Voor wie nieuwsgierig is: die speech vind je hier, of bekijk de verkorte versie (10 min).

Voor de wat meer sceptische mens die zweert bij dierlijke eiwitten, check deze stoere en gespierde kerel die de grootste vleesliefhebber was en veganisten maar raar vond.

*Update* Het vervolg lees je hier.