Blanco

Ik zit hier naar mijn scherm te staren. Niet zo goed wetende wat ik moet schrijven. De volle maan is altijd mijn deadline voor het verschijnen van een nieuw schrijfsel. Dus ik móet.

Maar inspiratie heb ik niet. Op dit moment ben ik even op. Geen blije caravanavonturen om te delen. Geen lijstjes met bevindingen. Geen grappige stommiteiten. This is it.

En dus begin ik gewoon maar mijn gedachten te typen. Gedachten die gedeeld willen worden.

Ik ben moe. Geestelijk en fysiek. Afgelopen week ben ik 4 dagen non-stop met activisme bezig geweest. Waaronder ook een nacht overgeslagen gedurende een 24-uur durende Cube of Truth op de Dam.

Bijgeslapen ben ik nog niet. Alle prikkels heb ik nog lang niet verwerkt. De negatieve nieuwsberichten van de afgelopen dagen helpen niet. De kritiek van een dierbare evenmin. De eindeloze steun van lieve vrienden en mede-activisten wel. Die houden me op de been en maken dat ik niet teveel aan mezelf ga twijfelen. De dieren hebben me nodig. En ik stop niet voor alle dieren vrij zijn.

Tranen in mijn ogen nu. De harde maatschappij stemt mij verdrietig en soms wanhopig. Mensen die dierenleed goedpraten. Mensen die de boodschappers van dit onrecht de dood toewensen. Mensen die niet voor rede vatbaar zijn. En die de aandacht afleiden van wie de werkelijke slachtoffers zijn in dit horrorverhaal.

Ik zou mijn leven geven in ruil voor een einde aan de stelselmatige uitbuiting en doding van dieren. Echt waar. Acuut.

Helaas is dat geen optie, evenmin heb ik een toverstafje. En dus gaan we door. Ik moet eigenlijk even rust pakken. Maar word daar tegelijkertijd onrustig van. Omdat ik nog zoveel moet doen. Niet alleen activisme-gerelateerde dingen (video’s editten, blogs schrijven etc.), maar ook nog zoveel andere zaken.

Mijn financiën dwingen mij tot nadenken en om tot actie over te gaan. De opslag die ik gehuurd heb voor mijn inboedel kost me klauwen met geld. Dus ben ik aan het afwegen of ik bepaalde spullen zal gaan verkopen (bed, bank en ander groot spul) om met een kleinere en dus goedkopere opslag uit de voeten te kunnen. Maar dat is niet zomaar 1,2,3 gedaan. Die opslagbox is als een soort tetris-puzzel. Zo vol staat het, het past er allemaal precies in. 21 kuub hutjemutje tot aan het plafond.

Wil ik bepaalde spullen eruit halen, dat moet ‘ie zo goed als helemaal leeg. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik die meubels transporteren? Waar zet ik ze tijdelijk neer als ik ze op Marktplaats wil verkopen?

Kortom, gedoe. Gedoe waar ik helemaal geen trek in heb. Waar ik niet eens over wil nadenken. Wat ik voor me uitschuif. Want tja, uitsteller…

Na 2 jaar ben ik dus nog altijd niet vrij van dat oude leven. Misschien hou ik er nog teveel aan vast voor de toekomst? Zo van als ik ooit weer een gangbaar huis heb? Ik ben blijkbaar nog niet klaar om alles écht los te laten. Een typische Tamara-eigenschap is alles willen bewaren, ‘want dat kan ooit van pas komen’. Uiterst onhandig in combinatie met deze levensstijl.

Zoekend naar de juiste balans en worstelend met mijn eigen emoties en weerstand. Dat is waar ik nu ben. En om te voorkomen dat mijn Inspiratiemail een eenzijdig beeld schetst met voornamelijk leuke, gezellige en spannende verhalen (want het leven on the road is echt niet zo spectaculair als veel mensen zich voorstellen), voelt het goed ook deze kant te belichten. Want boven alles ben ik ook maar gewoon een mens met gedachten, gevoelens en worstelingen. Die gaan niet weg als je alternatief woont en leeft. Bepaalde zaken zullen niet op magische wijze verdwijnen ofzo.

Daarbij ben ik ook nog aan het herstellen van een heartbreak. Ik heb er nog niet eerder over geschreven, maar mijn relatie heeft dit zwerversbestaan niet overleefd. Dat mag nu wel in de openheid, al deel ik er inhoudelijk verder niet zoveel over. Ik ben hiermee ook mijn beste maatje kwijtgeraakt en dat doet pijn.

En tegelijk zijn daardoor andere vriendschappen versterkt of ontstaan. Die koester ik. Het verdriet wegnemen doen ze niet, maar verzachten wel. Dankbaar voor deze lieve mensen die mij zien voor wie ik ben. Die mij onvoorwaardelijk steunen in mijn leven, mijn activisme en mijn Zijn.

En zie hier… zo heb ik toch nog een heel blog vol geschreven. Recht uit het hart. Want er is al zoveel onecht in deze wereld. Om te laten zien dat dit stuk er ook is. Dat het niet alleen maar leuk is of hoeft te zijn.

Van inspiratieloos naar openheid. Getoonde kwetsbaarheid geeft kracht. Zo voelt het nu. Ik voel ook opluchting doordat ik in afstemming met wat er is aan dit schrijfsel ben begonnen. Zo kon de druk eraf gaan en de boel gaan stromen (zelfs letterlijk, over mijn wangen). Dankjewel dat je nog altijd met me mee reist en leest