Het Potje

Huilen is voor mij vaak een moment van ontlading.

Tranen die vrijelijk stromen voeren overtollige energie af.

Het lucht zo heerlijk op!

Dit gedicht van Arinka Linders geeft mij (h)erkenning en ruimte.

Ik heb thuis een potje
Op het potje staat Verdriet
Ik doe er vaak verdrietjes in
Want als ze klein zijn… huil ik niet

Steeds als er iets tegenzit
Er gebeurt iets wat ik niet wil
Open ik het potje
Gooi het er in heel stil

Maar nu was de laatste druppel
Waarschijnlijk iets te veel
Van al die stukjes klein verdriet
Kreeg ik een brok in mijn keel

Mijn hand begon te trillen
Verdriet vloog uit de pot
Een traan begon te rollen
Ik voelde mij enorm rot

Een onbedaarlijk snikken
Deed me trillen overal
Ik zat echt tot mijn haren
In het diepste diepe dal

Het was met roodomrande ogen
Toen ik mezelf weer rustig kreeg
Opgelucht keek ik naar mijn potje
Het potje… dat was leeg

Dus zie je iemand lopen
Met rode ogen en bedeesd
Dan vraag je niets meer, dan weet je
Haar potje is pas vol geweest

– door Arinka Linders