Hoe het kwam dat ik voor de rechter stond

Vorige maand schreef ik over mijn uitschrijving uit de gemeentelijke administratie. Ik had werkelijk geen idee wat te doen of hoe nu verder. Een dag na dat schrijfsel had ik een ingeving en berichtte ik een bevriende jurist die mogelijk raad zou weten. Hij had mijn verhaal al op Facebook gelezen en wilde me met liefde bijstaan.

Hij stuurde een dijk van een bezwaarschrift naar de gemeente en tevens een kopie naar de afdeling burgerzaken vergezeld van een verzoek om het informeel op te lossen en het besluit in te trekken n.a.v. onze bezwaren. We kregen echter een ultrakort bericht terug:

“Wij zien geen reden om het bestreden besluit in te trekken. Graag volgen wij de normale rechtsgang procedure.”

Dat betekende dus dat we in afwachting van de officiële beslissing op het bezwaarschrift (wat maanden kan duren) een voorlopige regeling bij de rechter moesten gaan treffen, want die tijd heb ik niet. Mijn zorgverzekering zal namelijk worden beëindigd wanneer ik niet voor 13 februari weer ingeschreven sta. Ook de kentekens van mijn auto en caravan kunnen worden ingetrokken zolang ik geen Nederlandse ingezetene meer ben. Plus nog alle andere ellende die ik in mijn vorige blog beschreef.

En dus heeft de jurist een verzoek bij de rechtbank ingediend voor die voorlopige voorziening. Dit houdt in dat we eigenlijk vooruitlopend op de gemeentelijke beslissing het al aan de rechter voorleggen en de uitschrijving alvast laten schorsen mits de rechter mij in het gelijk stelt.

Tijdelijk ergens inschrijven was overigens geen optie: dan blijf ik altijd een gat in mijn verblijfshistorie hebben en dat heeft voor zowel nu als de toekomst nadelige gevolgen. De enige weg is dus met een bezwaarprocedure de uitschrijving met terugwerkende kracht ongedaan laten maken.

En dus zat ik eergisteren bij de rechter. Re-te-span-nend kan ik je zeggen!

Al in de aanloop ernaartoe heb ik veel nachten slecht geslapen en honderden beren op de weg gezien. Wat als de rechter ook beslist dat het min of meer permanent wonen in een caravan niet is toegestaan zoals de gemeente dat beweert? Wat als ik gedwongen word in een gewoon huis te gaan wonen? Wat als ik ergens één of ander flutbaantje moet gaan aannemen om structureel inkomen te vergaren om dat huis te kunnen bekostigen? Man, ik kreeg acuut buikpijn van die gedachten…

Hoe het ging

Vrijdag 7 februari 2020. Rechtbank Den Bosch. Bij binnenkomst begroet ik de rechter en de griffier en zie twee vriendelijke gezichten terug groeten. Nerveus ga ik op mijn plek zitten, maar voel me gesterkt met de kanjer van een jurist naast mijn zijde.

De rechter steekt van wal richting de tegenpartij die bestaat uit de twee ambtenaren van burgerzaken die mijn dossier behandeld hebben. Zij worden gehoord over hun besluit. Al in de eerste paar minuten hoor ik dat de rechter duidelijk een mening heeft over hun optreden. Ik voel me gelijk iets rustiger worden. Desalniettemin weet ik dat ik dadelijk ook vragen moet beantwoorden en dat vind ik allesbehalve een ontspannende gedachte.

Ik word dan ook erg ongemakkelijk wanneer het woord tot mij wordt gericht en voel de spanning toenemen. Hoewel de vraagstelling heel luchtig is (namelijk hoe het eigenlijk is om met een caravan rond te trekken, omdat dit ook voor de rechter geen levensstijl is die hij dagelijks treft), wordt mijn mond gortdroog en kan ik na de eerste zin letterlijk geen woord meer uitbrengen. Ik slik en slik en zoek naar kalmte. Maar ik heb mezelf niet meer in de hand. Ik raak overspoeld door alle emoties die de laatste tijd door mijn lijf razen -dit alles speelt al 6 weken- en mijn ogen vullen zich met tranen.

Tussen deze tranen door probeer ik me met een inmiddels rood aangelopen hoofd dat gevoelsmatig zowat explodeert te verontschuldigen. Gelukkig vat de rechter het goed op en concludeert dat het me dus erg aan het hart gaat. Ik beaam dit terwijl ik een bekertje water krijg aangereikt door de griffier.

Deze ontlading bezorgt me veel schaamte, maar zorgt er ook voor dat ik weer enigszins fatsoenlijk uit mijn woorden kom en mijn verhaal kan doen, hoewel ik merk dat ik er nog steeds niet helemaal bij ben. De rechter vervolgt met de vraag of ik inderdaad niet weet waar ik de komende tijd zal gaan verblijven, zoals ik bij de gemeente had aangegeven. Ik licht dit toe en daar hield mijn ondervraging zo’n beetje bij op.

Het gesprek gaat terug naar de ambtenaren. Ze worden stevig aan de tand gevoeld. Over hun beleidsregels. Over de wetten die die beleidsregels moeten vertegenwoordigen, maar die niet met elkaar blijken te stroken. Over hun handeling mij als ‘vertrokken naar een onbekend land’ te registreren (“Ja we hadden geen andere optie”). Over hun onzorgvuldig uitgevoerde adresonderzoek. Over hun eigen mening die lijkt door de sijpelen in het besluit. Eigenlijk over alles.

De medewerksters -beiden zonder juridische achtergrond- lijken niet echt een steekhoudend verhaal te hebben en ik zie de rechter soms met verbazing kijken. Mijn jurist heeft nog een heel stuk voorbereid om puntsgewijs de bezwaren extra te onderbouwen, maar dit blijkt amper nodig. Hij heeft blijkbaar op voorhand de rechter al voldoende ingelicht zodat deze een goed beeld van de situatie heeft. Her en der weerlegt hij nog enkele argumenten die de ambtenaren aankaarten. Het geeft mij veel vertrouwen in een goede afloop.

Dan vraagt de rechter mij of ik een foto van mijn caravan heb. Ik zeg volmondig “Ja natuurlijk!”. En voeg er iets te enthousiast aan toe: “Een heleboel zelfs, met allemaal roze bloemetjes enzo, echt een meisjescaravan.” Vertwijfeld vraag ik of hij het werkelijk meent en na zijn bevestiging pak ik mijn telefoon erbij. Nog steeds niet bijgekomen van de zenuwen weet ik niet zo snel waar een leuke foto te vinden en op ingefluisterd aanraden van mijn jurist open ik vervolgens mijn website, want die bulkt natuurlijk van de foto’s. Ik vraag of ik naar voren moet komen en na wederom een bevestigend antwoord sta ik op en toon ik mijn huisje op wielen, terwijl de twee ambtenaren op uitnodiging van de rechter inmiddels naast me staan mee te kijken.

Een erg bizarre en naar mijn idee ongebruikelijke situatie, die de boel overigens wel lekker luchtig maakt. En tegelijkertijd voel ik me kleiner dan klein en jonger dan jong. Als een schoolmeisje dat bij de meester wordt geroepen en trots iets mag komen laten zien.

Ik had me deze zitting heel anders voorgesteld. Kritischer richting mijn kant en vanuit mezelf wat meer zelfvertrouwen. Maar als de keuze was tussen die combinatie en de huidige situatie, dan toch maar liever dat laatste haha.

Na ongeveer een half uur staan we weer buiten. Hoewel de uitspraak nog maximaal twee weken op zich laat wachten vier ik ondertussen alvast een voorzichtig feestje. Want het moet wel heel raar lopen wil de rechter de gemeente in het gelijk gaan stellen. En dus haal ik weer opgelucht adem. En kan ik vooruitkijken naar nieuwe caravanavonturen.

Zwerfhuisje

Om het voortbestaan van dat leven on the road al op voorhand het universum in te slingeren, heb ik de afgelopen anderhalve week achter de schermen gewerkt aan een upgrade van mijn website. Zoals ik vorige maand al verkondigde heb ik vlak voor dit hele drama de domeinnaam zwerfhuisje.nl vastgelegd. En onder die naam ga ik dus verder. Met een vernieuwde look lanceer ik binnenkort de nieuwe site. Jeej!

Ook mijn huidige Inspiratiemail gaat mee in deze verandering: vanaf volgende maand heten mijn schrijfsels ‘Zwerfmail’, een naam die geen nadere uitleg behoeft ;)

En er komen nog meer nieuwigheden aan. Een tipje van de sluier: een heuse online shop met allerlei leuke, creatieve projecten waaronder natuurlijk het reeds bestaande ZwerfPost!

Kortom, caravanlife twee punt nul is -zo goed als- een feit. Let the journey continue!