Ayahuasca
Doodsangst, paniek en misselijkheid afgewisseld met een soort aangeschoten buien en lachsalvo’s.
Beelden die lijken alsof het universum één grote caleidoscoop is.
Geluid dat enkel ín mijn hoofd lijkt te bestaan, alsof ik het geluid bén.
Duivelshoofden die voor m’n ogen kronkelen en een lijf dat ik niet meer voel, alsof ik vloeibaar ben geworden.
Dit was in een notendop mijn eerste ervaring vorig jaar met ayahuasca, een medicijnplant uit de Amazone.
Een entheogeen met als doel zuivering en heling. Het hervinden van je ziel. Het weer in contact komen met je ware essentie. Jezelf liefdevol omarmen in al haar facetten, oftewel thuiskomen bij jezelf.
De eerste verschijnselen waren heel zacht en vredig, maar eenmaal goed op gang voelde ik een soort injectie naar m’n hersenen alsof ik werd overgenomen.
Mijn onderbewuste liet mij dingen zien, horen en voelen die er normaal niet zijn. En dat terwijl ik gewoon bij bewustzijn was, bizar!
Ondertussen moest ik heel nodig naar het toilet en dacht te moeten overgeven, maar ik had geen controle meer over m’n lijf.
Ik was niet in staat mezelf ook maar enigszins overeind te houden, ook niet met hulp van de begeleiders die van tijd tot tijd bij me waren.
Ik was slappe hap.
Zodra ik volledig ontspande voelde ik mijn lijf helemaal niet meer: ik leek vloeibaar. En als ik werd aangeraakt voelde dat als twee meter verderop.
De enige optie was in overgave gaan, maar dat lukte mij als über-controlfreak natuurlijk helemaal niet.
Ik voelde me onveilig, eenzaam, kwetsbaar en kon niet vertrouwen op m’n eigen lijf.
Dit maakte mij ontzettend angstig.
Soms kon ik even relativeren waarbij ik moest lachen om m’n eigen gedoe, steeds harder en harder. Tot ik weer besefte hoe eng het was (paniek!) en de belachelijke over-de-top schaterlach rechtstreeks overging in een enórme huilbui.
Urenlang heeft dit proces zich herhaald, als een haperende LP.
Dodelijk vermoeiend!
Mijn les: door de controle niet los te laten, weerhoud ik mezelf.
Mooie symboliek voor m’n dagelijks leven. Maar ik baalde zo!
Ik had zo graag die prachtige zielservaring die anderen beschreven willen meemaken. Maar nee, Tamara moet weer zonodig de touwtjes in handen houden.
Wat een drama, dit nooit meer!
Maar… het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus ga ik volgende maand toch weer op Reis.
Maar dan wel in de veiligheid van een vaste begeleider die over mijn lijf waakt en maar een halve dosering.
Da’s stiekem toch nog een stukje controle ;)
Gecontroleerd in de overgave zullen we maar zeggen.
