Buiten mijn comfortzone, where the magic happens

Te midden van alle huisperikelen gun ik mezelf ook nog fijne uitstapjes en dus vertoefde ik afgelopen weekend op een kleinschalig zomerfestival.

Tijdens het afscheid ving ik ergens op dat iemand een bus moest halen om naar Nijmegen te gaan. Ik kom daar op weg naar huis praktisch langs en dus bood ik haar een lift aan.

In de auto raakten we direct in gesprek over waar we in onze levens staan. Dat was fijn, want tijdens het weekend zelf hadden we elkaar helemaal niet gesproken.

Eenmaal bij haar voor de deur namen we afscheid met een knuffel en dat het fijn was op de valreep toch nog even uit te wisselen.

Een bijzondere afsluiting. En ik geloof dan ook niet in toeval.

Zeker niet door wat er daarop volgde.

Nadat ik haar had afgezet reed ik verder. Het was rond etenstijd en ineens borrelde het idee op om bij mijn favoriete vega restaurantje hier vlakbij een hapje te gaan eten.

In m’n uppie.

Iets wat ik nog nooit gedaan had.

Ver buiten mijn comfortzone!

Na 26 keer aarzelen en tweemaal omkeren besloot ik uit die comfortzone te stappen en gewoon te gaan. Ik voelde dat ik er heen moest.

Bij aankomst was het even zoeken naar een parkeerplaats (wat hier zelden hoeft) en even later schoof ik aan een tafeltje op een vrijwel uitgestorven terras.

Op dat moment liep er een vrouw achter mij door.

Mijn ogen en oren stonden op scherp. Was zij ook alleen? Of wachtte ze op haar tafelgenoot?

De serveerster stelde haar exact die vragen en ik hoorde haar antwoorden dat ze alleen was en ze nodigde bij wijze van grap de serveerster uit erbij te komen zitten.

Daarop greep ik impulsief mijn kans: “Ik ben ook alleen, vind je het leuk om samen te eten?”

Nog voordat ik was uitgesproken riep ze enthousiast JA!

Ze heet Sylvia en was in de stad als deelneemster voor de Vierdaagse en liep hier toevallig langs op zoek naar een restaurantje.

Exact op het tijdstip dat ik na alle twijfel, omkeren en parkeerplaats zoeken aankwam.

Haast creepy.

We hebben ruim 3 uur lang honderduit zitten praten en zo’n beetje alle levensverhalen de revue laten passeren. Zo ook de kruispunten waarop we ieder staan, wat prachtig gesymboliseerd werd doordat we letterlijk aan een kruispunt zaten.

Ik was onder de indruk van haar verhaal, haar schoonheid en haar tomeloze energie. Dankbaar voor deze spontane ontmoeting.

Een ontmoeting die ontstond uit allerlei ‘toevalligheden’ en die mij een voorproefje gaf van alle mooie ontmoetingen die kunnen ontstaan zodra mijn rondtrekavontuur zich aandient.

We hebben nummers uitgewisseld en vertrouwen op een weerzien.

En zo had ik twee onverwachte ontmoetingen met twee fijne vrouwen in een paar uur tijd. Inmiddels met de eerste ook op Facebook geconnect en haar dit vervolg verteld. Ze was erdoor geraakt. En dat raakte mij weer.

Met vertrouwen kijk ik uit naar alle mensen en ervaringen die op mijn pad gaan komen.

UPDATE: een jaar later is ze me komen opzoeken tijdens mijn caravanavontuur, waar ik haar destijds de plannen over vertelde :)