Whaaaaaaaaa!
Schreef ik vorige maand nog over vrijheid, twee weken later ervaar ik letterlijk de hoogste staat van vrijheid ooit in mijn leven wanneer ik met 200 km per uur op de aarde afstorm en daarna bungelend aan wat touwen en een wapperend stukje zeil hang.
Voor mijn 39e verjaardag kreeg ik een parachutesprong cadeau van mijn schatje. Een cadeau vol sensatie, overgave en… juist, vrijheid.
Vallend uit een vliegtuig op 3 kilometer hoogte had ik geen besef meer van de rest van de wereld, die toch in een rap tempo op mij af kwam denderen.
Maar voor het zover was, kwam er eerst het bekende point of no return, het moment suprême, het moment dat je uit-dat-vliegtuig-moet-klauteren.
Zodra de deur openging wilde ik me vooral goed vasthouden, maar mijn instructeur schoof mij onverbiddelijk voor zich uit.
Why the hell doe ik dit?!
Het eerste been dat ik naar buiten stak ving wind en wapperde zo’n beetje uit z’n kom. Op dat moment realiseerde ik me dat de rest van mijn lijf ook nog moest.
Waar is die handgreep??
Maar voor ik me ook maar überhaupt had kunnen bedenken duwde het lichaamsgewicht van mijn instructeur -die inmiddels volledig zeggenschap over mijn leven had- ons de diepte in.
De sprong startte met 3 salto’s vergezeld van mijn gegil. Drie tikken op mijn schouder waren het teken dat ik mijn armen mocht spreiden en als een vogel kon vliegen.
Nou ja, vliegen… naar beneden storten! Wat een druk en kracht komen er op je lijf te staan zeg! Mijn gezichtshuid schoof zeker een paar centimeter op.
23 lange, enge en spannende seconden volgden en net op het moment dat ik het niet meer leuk vond en bijna akelig werd, ging de parachute open… waarna het geklapper van mijn wangen plaats maakte voor klapperend zeil dat mij opnieuw angst inboezemde.
Was de chute wel goed opengegaan?
Raken we niet in een spin?
Is het de bedoeling dat we zo schuin gaan?
Eenmaal vaart geminderd kon ik genieten. Van het uitzicht, van het zwevende gevoel, van het zachte schommelen aan deze dappere man.
Wauw dit was toch wel erg cool!
Behendig stuurde hij ons in een minuut of 4 naar de geplande landingsplaats waar we een perfecte landing maakten alsof we zo uit een zweefmolen stapten.
Maar tjee, wat fijn weer vaste grond onder mijn voeten te voelen!
Dit was met stip het engste cadeau ooit.
Ik weet nog niet of ik het nog een keer zou doen, maar deze ervaring is on-ver-ge-te-lijk en waaaaaaaaa….. nzinnig!
I did it! :)
