De Vrouw

Ik zit voor het raam en roer in mijn theekopje. Waarom ik dat doe weet ik niet, want het kopje is al zeker voor driekwart leeg. Een gewoonte. Mijn schoot wordt verwarmd door mijn kleurige lapjeskat, die daar genoeglijk ligt te spinnen. Dan valt mijn oog op een jonge vrouw. Hoewel ze goedgekleed is, oogt ze tegelijk wat onverzorgd. Haar donkere haren hangen verwaaid langs haar gezicht, een gezicht dat uitdrukking geeft aan haar kennelijk gespannen gemoedstoestand. Een fronsrimpel tussen haar wenkbrauwen maakt haar blik nors en dat is jammer want ze heeft best mooie ogen, die eerder vandaag nog aandachtig zijn opgemaakt. De kringen onder haar ogen verraden een vermoeidheid die niet van een enkele slechte nachtrust afkomstig kan zijn. Ze oogt somber, ongelukkig, zelfs een beetje verbitterd. Alle plezier lijkt uit haar leven gezogen te zijn. Wat zou haar bezighouden, overkomen zijn? Wat veroorzaakt zo’n enorme druk dat ze er zo gebukt onder gaat? Zou ze zich van haar uitstraling bewust zijn? Het zal haar vast veel moeite kosten de dag vriendelijk door te komen.

Ik voel een vlaag van medeleven opborrelen en vraag me af wat ik tegen haar zou willen zeggen. Maar ach, misschien zit ze daar wel helemaal niet op te wachten. Maar het zou haar ook kunnen helpen de dingen van een andere kant te bezien. Eens denken, ik zou haar willen meegeven dat ze een keuze heeft in zich een gelukkiger mens te voelen. Dat dat niet persé afhangt van anderen en dat ze vooral moet doen waar zíj zich goed bij voelt. Aan jezelf wegcijferen heeft uiteindelijk niemand iets, want vroeg of laat val je door de mand. En dan ben je verder van huis. Je kunt beter redden wat er te redden valt.

Ach, wat zit ik hier toch te preken. Alsof ik het zelf allemaal zo goed weet! Misschien is er wel iets heel anders aan de hand. Hoe dan ook, ik kan haar op dit moment niet helpen, hoe graag ik dat ook zou willen. Hopelijk komt ze zelf op een dag tot de ontdekking hoe ze het heft weer in eigen hand kan nemen en zich beter kan voelen. Kan ze weer fier en vrolijk door het leven gaan. Krijgen haar ogen weer glans en kan ze elke dag met frisse blik het leven tegemoet treden, dit leven dat enkel en alleen aan haar is toevertrouwd. Niet om eruit te halen wat erin zit, maar om te ontvangen wat gegeven wordt.

Ik kijk nog eens naar haar gezicht. Haar ogen kijken nog steeds vermoeid, maar wel een stuk zachter, haast vriendelijker. Het lijkt wel alsof ze wat van mijn gedachten heeft opgepikt. Grappig. Dan slaakt ze een diepe geeuw. Ik kijk op mijn horloge. Tjee, het is al over twaalven. Laat ik maar eens gaan slapen, het is morgen tenslotte weer vroeg dag. Als een soort afscheidsgroet knik ik naar de vrouw die mij deze avond gezelschap heeft gehouden. Ze knikt voorzichtig glimlachend terug. Ze drinkt haar laatste slok thee op en zodra ik de schemerlamp uitknip, verdwijnt ze uit mijn ruit.

Tamara Tervooren
30 juni 2009

Hoewel ik deze tekst 5 jaar geleden schreef als oefening na een schrijfcursus, blijft de boodschap actueel: je hebt altijd een keuze!