De valkuilen van mijn caravanavontuur

Voor degenen die mijn blog al een tijdje volgen is het niks nieuws dat uitstelgedrag my middle name is en waar ik al meer dan eens over geschreven heb. Ook in dit vrije bestaan heb ik daar meer last van dan ik zou willen. Of misschien wel juist. Want ik hoef niet zoveel. Niet te verwarren met dat ik niets te doen heb. Maar er zit geen baas of cliënt op mij te wachten. En dus stel ik alles uit wat er uit te stellen valt.

Niet alleen werk en to-do’s, maar alles. Zo is het regelmatig een enorme puinzooi, heb ik problemen met de dagelijkse structuur van douchen/aankleden/eten en loop ik constant achter de feiten aan. Kortom, ik ben vaak zo passief als maar kan.

Tot ik weer een dag vol acties heb of een verhuisdag voor de boeg heb. Of als ik een deadline heb van een Inspiratiemail of de Belastingdienst. Dan móet ik wel en ga ik als een speer. Ineens kan ik het dan wel. Heel raar. En vooral heel irritant.

Me ergeren aan mijn eigen gedrag is blijkbaar geen motivator om het anders aan te gaan pakken. Kennelijk is de last van die ergernis minder groot dan de weerstand die ik voel om in actie te komen. Zo worstel ik dagelijks met voor mijn eten zorgen (ik heb echt een grúwelijke hekel aan koken, vooral groenten snijden enzo). Nu helpt een klein keukentje met 2 gaspitjes ook niet echt natuurlijk, maar in mijn oude huis kampte ik ook al met deze uiterst onhandige eigenschap.

En verder is uitstelgedrag in combinatie met een sloddervos zijn ook best een uitdagende combinatie. Zeker als ik wat langer op dezelfde plek verblijf (wat nu de laatste maanden het geval is), stapelt de puinhoop zich letterlijk op. Echt heel erg. Als in: Echt. Heel. Erg.

Ik weet zeker dat er mensen zijn die denken dat mijn leven heel geordend is. En dat alles er uitziet om door een ringetje te halen. Maar niets is minder waar. De afgelopen weken had ik om meerdere redenen wat spullen uit de auto en de opslag in de caravan liggen. Omdat ik niet zo goed weet wat ik er mee moet, slingert het maar ergens rond en verplaats ik het regelmatig.

Even een foto-impressie. Schrik niet ;)

Met de weerstand om losliggende spullen op te ruimen (lees: keuzes maken – ik weet vaak niet wat ik ermee moet), blijft het soms dan dus weken liggen, zo erg dat ik bijna de caravan niet in en uit kan. Een volle boodschappentas mee naar binnen nemen is dan echt een hindernisbaan. Ik erger me dan groen en geel en scheld af en toe de boel bij elkaar. Toch helpt dat niet om op te gaan ruimen. Alsof ik met twee persoonlijkheden in mijn hoofd woon. “Morgen”, is het antwoord steevast.

Het kan ook anders hoor :) Als het weer is opgeruimd (meestal omdat ik ga verhuizen), dan ziet het er zo uit:

Eten koken is al een enorme opgave op zich, maar de afwas die ik natuurlijk ook al drie dagen heb uitgesteld, maakt dat ik niet eens schone pannen en servies heb om er aan te beginnen. Als ik überhaupt al boodschappen heb gedaan. En gaan slapen is trouwens ook héél goed uit te stellen.

En dus eet ik regelmatig pas om 10 uur ‘s avonds, ga ik rond half 3 ‘s nachts slapen en stel ik meer dan eens douchen en aankleden net zo lang uit tot het alweer bijna avond is en dat niet eens meer nodig is. O ja, en een stukje wandelen of andere lichaamsbeweging is altijd het beste om morgen te doen. Of ‘ergens binnenkort’.

 

“Waarom vandaag doen wat ik morgen ook kan uitstellen.”  ~ onbekend

Deze spreuk is mij echt op het lijf geschreven. En elke keer neem ik me weer voor dat ik mijn leven ga beteren. Dat ik minder passief word. Dat ik beter voor mezelf ga zorgen. Dat ik vooral ga genieten van de vrijheid die deze niet-alledaagse levensstijl met zich meebrengt.

Het is overigens niet alleen maar ‘luieren’, niks doen en de passieve lapzwans uithangen. Op momenten dat ik in actie kom, ben ik ook niet meer te houden. Dan dender ik maar door. Overigens stel ik dan eten en slapen ook vaak uit. Niet omdat ik geen zin heb, maar omdat ik niet kan/wil stoppen met waar ik op dat moment mee bezig ben. “Ik ga net zo lekker” is dan het bezwaar. Honger negeer ik, dorst vaak ook. Dan zit ik echt in een hyperfocus. Stoppen betekent namelijk loslaten en laat ik dat nu net niet kunnen. En ik weet ook dat ik na een pauze wéér niet op gang kan komen. En dus kan ik maar beter niet pauzeren.

En zo zit ik mezelf heerlijk in de weg. Al worstelend zoek ik nog steeds naar balans in mijn leven. Of ik die ooit ga vinden is de vraag. Want als kind was ik al een chaootje wat betreft spullen en plannen. Zo moest ik altijd al haasten en dat is nooit veranderd. Nu ik zoveel met de trein naar alle acties toe reis: hoe vaak ik wel niet moet rennen om de trein te halen haha. Of met de auto naar het station moet scheuren. Pfff…

Anyhow, het zal je niet verbazen dat ik deze Inspiratiemail op hete kolen aan het schrijven ben. Het is vanavond volle maan én ik moet zo de trein halen. Dat wordt weer hollen! ;)