Pletter

Auw.

Ik sta werkelijk in een heel onhandige houding met een ontbloot bovenlichaam en kan letterlijk geen kant op.

Een in mijn ogen niet al te ervaren dame probeert mijn bescheiden boezem met man en macht (of in dit geval met vrouw en macht) tussen haar handen te persen, vooruit(!) te trekken om ze vervolgens tussen twee platen te pletten.

Wie heeft dat toch in hemelsnaam bedacht??

Maar goed, het moet nu eenmaal, want de week hiervoor ontdekte ik een knobbeltje in mijn linkerborst. Toen dit na een aantal dagen niet verdween kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. Dus op naar de huisarts die me vervolgens naar het ziekenhuis doorstuurde voor een mammografie (röntgenfoto’s van de borst) en een echo.

En daar sta ik dan, geklemd in deze borstenpletter. Maar hier blijft het niet bij.

Nee, dit hele voorval herhaalt zich nog 4 keer, omdat er 2 foto’s van elke borst worden gemaakt en omdat het nog een keer opnieuw moest omdat ze per ongeluk mijn schouder er ook tussen geperst had.

Nog meer auw dus.

O ja, en als ik bij de keer daarna niet zelf zo oplettend was geweest en op het laatste moment m’n arm niet iets had opgeschoven, dan was mijn elleboog zeker te weten gecrushed. Fijn.

Ik ben er niet gerust op.

Sowieso omdat er iets in mijn borst zit wat er niet hoort en ik daardoor al alle mogelijke scenario’s de afgelopen dagen heb langs zien komen. Geen prettig vooruitzicht kan ik je vertellen.

Maar ook omdat ik in het voorgesprek met de oncologisch chirurg haar op het intakeformulier het woord ‘ernst’ had zien omcirkelen. Ik schrok me helemaal wezenloos, kreeg acuut buikpijn en werd stil.

Kort na dat vrouwonvriendelijke onderzoek wordt er een echo gemaakt door een inmiddels vierde persoon, die zojuist de foto’s heeft bekeken en beoordeeld. Ik hoor hem ‘kalkspatjes’ noemen, een term die ik alleen ken uit verhalen over borstkanker.

Wederom stress.

Op het scherm kan ik meekijken en hij zegt iets over vochtcystes.

Schiet nou maar op denk ik, wat heb ik?!

Het duurt even voor ik zelf maar concludeer dat het knobbeltje in kwestie ook een goedaardige vochtcyste is, dat spontaan kan komen en gaan. Door alle stresshormonen en het personeel dat erg onwennig en niet overtuigd overkomt (het ziekenhuis -speciaal voor borstkanker- is pas een krappe maand open) kan ik de blijdschap nog niet echt voelen.

Pas veel later, in de auto, kan ik de boodschap tot me door laten dringen en blij en opgelucht zijn.

Wauwie! Ik ben niet ziek!

Mijn borst hoeft er niet af en mijn bos krullen valt niet uit!

En ik kan in mijn huis blijven! Dat klinkt misschien raar, maar als zelfstandige zou ik bij langdurige ziekte m’n hypotheek niet meer kunnen betalen. Maar joepie, ik kan gewoon de draad weer oppakken en mijn leven verder leven!

Het voelt echt als een soort tweede kans die ik krijg. Ik beloof mezelf beterschap in alle zaken die ik in de voorgaande dagen heb zitten overpeinzen: mijn eeuwige uitstelgedrag, mijn controledrang, mijn wispelturigheid.

Gék werd ik ervan. Maar nu ligt de wereld weer aan mijn voeten en ga ik leven!

Op de terugweg valt ook het kwartje wat betreft de omcirkelde ‘ernst’. Dat is de achternaam van de chirurg!

Daar staan ze zelf helemaal niet bij stil, maar dat soort woorden maakt op patiënten nu eenmaal een zorgwekkende indruk. Achteraf kunnen we er gelukkig om lachen, ik en de lieve vriend die me gedurende deze heftige dag heeft bijgestaan.

Ik ben hem en al mijn andere dierbaren dankbaar voor alle steun en liefdevolle aandacht die ik gekregen heb, jeetje wat leefde iedereen met me mee. Dat heeft me echt heel goed gedaan :).

Ik wens je veel gezondheid, geluk en liefde; vier het leven!