Plannen aanpassen en weer in de overgave

Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb mijn caravanplannen even moeten parkeren – hihi, een onbedoelde woordspeling.

Ja ik lach er nu om, maar eigenlijk is het gewoon flink balen.

Na alle verhuisperikelen en bijbehorende stress weer enigszins tot rust te zijn gekomen, had ik het plan om op 5 mei (Bevrijdingsdag, hoe toepasselijk) naar mijn eerste bestemming te vertrekken: de camping uit mijn jeugd.

Maar niet voordat ik een laatste check aan auto en caravan liet doen. En zo geschiedde.

Auto: check.

Caravan: ehh… nou… uhmm… daar bleek toch meer niet in orde dan ik dacht.

Dat het een oud beestje uit circa 1980 was en de nodige levenservaring had opgedaan wist ik. Daar was ik min of meer voor gevallen zeg maar. Maar er werd me letterlijk ontraden er mijn nieuwe woonbestemming van te maken. Zoveel achterstallig onderhoud dat het niet waard was om in te investeren.

Kortom, zoek iets anders was de boodschap.

Een flinke teleurstelling dus. Weg plannen om die week te vertrekken. Wat nu? Kan ik niet toch een complete opknapbeurt ertegenaan gooien? Ik wil op pad!

Ik moest echt even omschakelen.

Maar al snel zag ik dat ik eigenlijk geen andere keus had en dus heb ik de caravan maar weer leeggehaald en een advertentie op Marktplaats gezet. Uiteraard erbij vermeld wat de staat was, maar er schijnt een hele markt te zijn voor oude en zelfs uitgewoonde caravans: van opknapper tot speelcaravan en alles er tussenin.

En wat een mazzelarij toen ik binnen een dag het paarse hutje al kwijt was!

Dus nu zit ik al een paar dagen het internet af te speuren naar een vervangend huisje. Mijn hemel, wat staan er een hoop caravans te koop!

Maar ik zou Tamara niet zijn, als ik niet een hele waslijst aan wensen en eisen had. En dus kan ik de ene na de andere afstrepen en word ik inmiddels helemaal tureluurs van al dat caravankeuren.

Indeling, faciliteiten, leeftijd, gewicht, looks, knusheid, afmetingen en onderhoud worden allemaal afgewogen.

Daarbij ben ik ook nog eens zo wispelturig als het maar kan en wil ik de ene keer een relatief jonge en wat luxere caravan en dan weer een schattig ouderwets modelletje waarbij je dus juist inlevert op staat van onderhoud.

Zucht, móe word ik van mezelf.

Zo schiet het niet op. Ik weet echt niet wat te kiezen.

Ook hier hou ik maar weer vertrouwen dat de juiste caravan op het juiste moment op mijn pad komt. Dus hop, in de overgave maar weer. Alles komt goed, zoals het altijd goed is gekomen.

De niet al te denderende weersomstandigheden verzachten het leed gelukkig enigszins: met de lage temperaturen van de afgelopen tijd en de voorspelde regen komende week is het ook niet echt bepaald een feest om op een camping te zitten, toch?

Ik zoek nog even vrolijk verder. Zodra er nieuwe plannen zijn laat ik het weten. Tot die tijd verblijf ik nog maar even comfortabel bij mijn vriend in z’n appartement, zoekend en speurend naar mijn toekomstige onderdak.