Kwetsbaarheid

Hoe vaak doe jij je anders voor dan je bent?

En wat is de reden dat je dat doet?

Ik betrap me er toch nog iets te vaak op dat ik mijn ware gevoelens niet laat zien.

Daarbij kan het zich ook nog voordoen dat ik me zelfs het tegenovergestelde gedraag om maar niet door de mand te vallen.

Een beetje oplettend persoon prikt daar natuurlijk zo doorheen. En toch doe ik het.

Vooral onzekerheid wil nogal eens verbloemd worden.

Wat is er toch mis met je onzekerheid laten zien?

Wat is het dat mensen hun kwetsbaarheid liever niet tonen?

Waarom willen we die ander en daarmee eigenlijk ook onszelf voor de gek houden?

Waarschijnlijk toch weer die ene altijd maar in-de-weg-zittende emotie: angst. Maar waarvoor?

De afgelopen week kwam de term kwetsbaarheid opvallend vaak op mijn pad. Een duidelijk teken voor mij en dus zonder twijfel het thema voor deze Inspiratiemail.

Eén van de teksten die voorbij kwam was van Erik van Zuydam (‘De Ontdekking van het Nu’):

De bereidheid om kwetsbaar te zijn is de poort naar je diepste kracht en juist het bouwen van pantsers en het verhullen van je onzekerheid brengen je onmacht zo duidelijk aan het licht.

Daarom deel ik graag een persoonlijk gedicht met jou.

Dit gedicht heb ik een kleine 4 jaar geleden geschreven, toen ik aan de vooravond van mijn transformatie stond.

Het punt waarop ik besloot me (weer) te gaan verbinden met anderen.

En mezelf.

En hoewel ik er nog lang niet ben, ben ik meer in contact dan ooit tevoren.

Alle maskers af, toon ik mijn naakte gevoelens aan jou:

 

Liefdesbron

Vaak voel ik mij nergens bij horen,
Alsof ik langs de zijlijn sta.
Waarbij het leven aan mij voorbij gaat,
En ik niet weet waarheen ik ga.

Al jong leer ik mezelf af te sluiten,
Door te doen alsof niets mij raken kan.
Maar wat achter die façade schuilgaat,
Daar weet niemand ooit iets van.

In de waan niet gekwetst te kunnen worden,
Besluit ik niemand echt dichtbij te laten.
Dat ik daar alleen maar eenzamer van word,
Heb ik dan nog niet in de gaten.

Waarom voel ik mij vaak zo leeg?
Wat is mijn doel hier op aarde?
Ik wou dat ik het begrijpen kon,
En ik gewoon mijn lot met open armen aanvaardde.

Na jaren van zoeken en soms ook vinden,
Van ontdekken en simpelweg accepteren.
Leer ik mezelf steeds wat beter kennen,
En zie tegelijk dat ik nog vele lessen heb te leren.

Stapje voor stapje volg ik mijn levenspad,
Soms is het fijn, soms zenuwslopend.
Deze zomer heb ik het licht in mij ontstoken,
Is mijn ziel geraakt en mijn hart geopend.

Voor het eerst in 33 jaar sta ik open,
Voor het leven dat ik niet durfde te leven.
En zal ik ja zeggen tegen alles wat komen gaat,
Wetende dat ik vanuit mijn liefdesbron heel veel heb te geven.

Tamara Tervooren
augustus 2009