Caravanlife | Emoties, ego & ander drama

En toen zat ik vast

Ja. Het was inderdaad wel wat drassig. Maar ik wilde toch wel graag mijn caravan op dat plekje neerzetten.

Het leek wel zomer zo met 23 graden in oktober. En dus wilde ik een lekker plekje in de zon op deze minicamping nabij Vinkeveen.

Het gras was doorweekt en sommige kale plekken van mijn voorgangers waren halve modderpoelen geworden door de herfstbuien eerder deze periode.

Goed in mijn spiegels kijkend of ik niet met mijn caravan tegen de nabij staande boom aanreed, had ik geen oog voor waar mijn voorwielen uitkwamen.

En zo strandde ik met mijn auto precies in de blub.

Met wat hulp van wat medekampeerders kon ik in ieder geval mijn caravan op z’n plek zetten. Maar mijn auto kregen we geen millimeter vooruit.

De banden hadden nul grip en draaiden vrolijk rondjes op hun plaats, de modderspetters vlogen door de lucht.

Hulpmiddelen als plankjes en duwende campinggasten baatten allemaal niet.

En dus moest boer Johan er met zijn trekker aan te pas komen.

Oepsie!

Schoorvoetend moest ik toegeven dat mijn eigenwijsheid het had gewonnen van de waarschuwingen van zijn vrouw.

Gelukkig deed hij niet moeilijk en gingen we op zoek naar een trekoog onder de bumper. We vonden een klepje, met daarachter een gat.

Boer Johan probeerde geduldig op meerdere manieren de zware, roestige ketting er in te haken, maar zonder resultaat.

Hij concludeerde dat er een soort trekstang ingedraaid moest worden, dit was slechts een gat met schroefdraad.

Sjips, waar moet ik die nou vandaan halen?

Ik zocht in mijn kofferbak-bak tussen de startkabels, reservelampen, flessen motorolie en koelvloeistof, gevarendriehoek, gereedschap en ander autospul, maar helaas. Geen metalen staaf met een oog eraan.

*pling*

Ineens een idee! Zou ‘ie bij de krik kunnen liggen? Maar waar ligt díe? Ehm… Motorkap open. Nee hier niet.

Bij het reservewiel dan?

En die zit…  in de kofferbak… onder mijn fiets, koffer, schoenentas, krat met troep, bak met rotzooi en een heleboel andere spullen.

My god!

Foto: volle kofferbak

Eerst maar even een belletje naar mijn schatje om te vragen of dat een mogelijke vindplaats is, voordat ik de boel voor niks leeghaal.

Na een bevestigend antwoord raadde ik de boer en zijn toekijkende vrouw aan maar even wat anders te gaan doen, want hier was ik wel een tijdje zoet mee. Zeker omdat mijn caravan strak achter de auto stond. Die fiets ging ik er never-nooit-niet uit krijgen!

En zo gingen alle losse spullen eruit en met een handigheidje kon ik mijn fiets even laten zweven (it’s magic!), zodat ik de vloerbedekking kon optillen en bij het reservewiel kon.

Eronder lag een zwart tasje, met in ieder geval de krik zo te voelen. En eenmaal open was daar, tadaa… de felbegeerde trekstang!

Woei!

Opgetogen toog ik naar boer J.

Kijk! Ik heb hem gevonden! Blij wijzend naar het glinsterend stuk metaal in mijn hand.

En zo kon eindelijk de ketting worden bevestigd en mijn auto uit de blubberzooi en richting parkeerplaats worden gesleept.

Foto: aan de trekker

 

Foto: sporen na afloop

Haha dit is wel echt weer iets voor mij. Het past wel helemaal bij het avontuurgevoel ;)

Maar hiermee was de kous nog niet helemaal af, want ik moest natuurlijk ook weer een keer vertrekken.

Mijn auto kon ik maar beter niet meer het grasveld oprijden, om te voorkomen dat ik nog een keer vast kwam te zitten.

En zo werd er op de dag van vertrek een mini trekkertje met trekhaak tevoorschijn gehaald om mijn huisje naar het asfalt te slepen.

Echt superfijn!

Foto: 2e trekkertje

Met een sixpack herfstbok en een taartje als bedankje slash goedmakertje nam ik afscheid.

En met enige gêne.

Met hart en ziel, Tamara

P.S. Voor de liefhebber: volgend weekend op zondag 12 november ben ik weer in Oss voor het geven van een Klankbeleving bij Yogacentrum Stilte in Beweging aan de Verdistraat in Oss, van 10.00 tot 11.30 uur :)

 

208 dagen
1394 km
Eerbeek
Sharing is caring

Verwante schrijfsels

Aanmelden
Ontvang een e-mail bij
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments