Ik ga op reis en neem mee…

…een caravan en héél veel spullen.

Woei!! Na 8 maanden in onzekerheid zitten is het dan eindelijk zover: mijn huis is verkocht!

En over 4 weken moet ik er al uit zijn… dat wordt nog even bikkelen. Dus.

Het werk zit ‘m nu vooral nog in mijn hoofd: wat neem ik mee en wat stop ik in de opslag? Welke spullen verdienen nog een tweede leven en wat gooi ik weg? Wat doe ik met de spullen die al maanden op Marktplaats staan en straks nog steeds niet verkocht zijn?

Hoeveel plek heb ik eigenlijk in die caravan? En hoe zwaar mag ik hem beladen?

Heb ik die keuken-, knutsel- en andere spullen wel echt nodig onderweg? Wat als ik straks toch misgrijp op dingen? Kopen vind ik dan zo zonde.

Naast de ‘gangbare’ zaken heb ik ook nog te maken met mijn klankschalen (zwaar), massagetafel (groot en lomp), fiets (onhandig), kleding/schoenen (veel) en tig andere ballast.

Pfff….

Keuzes maken.

Wie mij al een tijdje volgt weet dat ik daar niet zo’n held in ben. Zeker nu niet met de hete adem van vadertje Tijd in mijn nek.

Daarnaast valt er natuurlijk ook een hoop te regelen: opzeggingen, aanvragen indienen en nieuwe verzekeringen afsluiten (ik schijn een afwijkend geval te zijn -what else is new- want ‘langdurig reizen’ en ‘Nederland’ blijken niet te combineren in een normale reisverzekering).

Tel daar wederom het emotionele aspect bij op dat ik nu dan toch echt mijn oude leventje voorgoed vaarwel ga zeggen en over pak ‘m beet een maandje planloos het diepe in ga springen.

Met weemoed loop ik soms door het huis en kijk ik naar alle verbouwingen en aanpassingen van de afgelopen 15 jaar. Dag fijne keuken, comfortabele badkamer en heerlijke tuin. Ik geniet nog even heel bewust van al dat comfort dat ik straks moet gaan missen.

En tegelijkertijd ben ik zó opgelucht dat ik dat allemaal mag gaan loslaten. Het zijn maar zaken buiten mijzelf, dat is geen garantie voor geluk.

Het is namelijk ook hallo wereld, nieuwe ontmoetingen en ontdekkingen! Ervaringen opdoen. Verbinden. Mezelf ont-moeten.

Dus ja een dubbel gevoel geeft het wel (alweer). En dat werkt soms verwarrend. En verlammend. Niet handig met zo’n strakke deadline ;)

Nu is het nog even stressen, maar het uitzicht is vooralsnog een verademing.

Ik ga op reis en neem mee… alles wat past – in letterlijke en figuurlijke zin van het woord.