Stormpje vanuit een caravan

Een storm + in een caravan wonen… dat is best een uitdagende combinatie!

18 januari raasde de zwaarste storm van de afgelopen 5 jaar door het land.

En ik… ik zat in mijn caravannetje op een camping in Teuge, nabij Apeldoorn.

Totaal niet beschut, in open veld.

Achteraf ook een zegen, want zo konden er tenminste geen takken of bomen op m’n dak vallen.

Maar man man man, wat schudde en kraakte het aan alle kanten! Het leek wel of ik in een achtbaan zat, met turbulentie, terwijl er een aardbeving was.

Ik was natuurlijk al enigszins voorbereid, want de storm was een paar dagen van tevoren aangekondigd.

De caravan had ik al omgedraaid, zodat ik niet met de deur/keuken in de wind stond: het keukentje is door allerlei ventilatieroosters totaal niet winddicht.

Ook had ik de pootjes extra strak uitgedraaid voor meer steun en balans.

Die bewuste ochtend werd ik al om 6 uur wakker van de herrie die mijn huisje omringde. Ik kon niet meer slapen, zowel van het geluid als van de spanning die het met zich meebracht.

De disselbak klapperde ook flink. Ik wist dat de bevestiging van de klep aan 1 kant een paar schroeven miste en dus was daar potentieel gevaar. Als de wind eronder kon komen, zou de kap kunnen opschuiven, uit het slot raken en kapot waaien, waarbij hij mogelijk het raam erboven zou beschadigen.

En dus waagde ik mij gewapend met een rol ducttape naar buiten om de boel vast te zetten. De koude wind ging dwars door mijn pyjama heen.

De eerste uren van windkracht 6 bleken peanuts vergeleken met wat er nog ging komen, maar dat kon ik toen nog niet weten. Ik was hiervan al behoorlijk onder de indruk.

Ik zat maar op mijn bed elk kwartier de weerberichten te checken. Ik probeerde wat afleiding te zoeken op mijn pc, maar dat hielp niet veel. Het geschud en gekraak hield onophoudelijk aan. Net als mijn bezorgdheid.

Toen ik even een keer aan de andere kant van mijn caravan stond voelde ik dat het daar behoorlijk wiebelde: de caravan leek van het ene op het andere pootje te wippen. Het voelde alsof we zo met 800 kilo en al de lucht in konden waaien.

En dat ondanks de pootjes die ik al extra had uitgedraaid. Toch maar gaan checken dan. Even de slinger uit de disselbak pakken… ehhh… die zit dicht getaped!

Zucht… Nou, daar gaan we weer.

Tape eraf, slinger pakken, pootjes strak draaien (daar zat gewoon een halve centimeter speling op, geen idee hoe dat kon – ik stond op bestrating), slinger nu maar bij de hand houden, bak weer proberen dicht te tapen wat intussen niet meer ging omdat het ook regende, dus handdoek halen, boel droogwrijven, tape afscheuren, poging 1 om tape vast te plakken wat best een uitdaging is met inmiddels windkracht 7, poging 2 en 3 en 4 wagen, voldaan naar binnen en bij de kachel opwarmen.

Pfoe!

En, het hielp. Yes!

Ook zette ik zware spullen van de bovenplanken op de grond voor nog wat meer stabiliteit.

Even later kwam er nog een windkrachtje bij, we zaten toen dus op 8. Wat een krachten kwamen er vrij en wat deed mijn caravan haar best om in balans te blijven.

En zo gingen er vele spannende uurtjes voorbij.

In de loop van de middag werd het geleidelijk aan weer rustiger en toen het zo’n windkracht 5 was geworden met af en toe nog een uitschieter was dat gewoon een verademing. Ik vond de rust weer terug in de wetenschap dat we het doorstaan hadden.

De enige ‘schade’ was een weggewaaide afvalwateremmer waar ik achter aan moest rennen ;)

Al met al een adembenemende ervaring. Voor de beeldvorming heb ik een simpel huis-tuin-en-keuken-filmpje gemaakt (jaja, ik heb vanaf nu een eigen YouTube-kanaal!).

In de toekomst komen er meer video’s, om een nog completer plaatje te kunnen schetsen van mijn zwerversbestaan :)

P.S. Nieuwsgierig waar ik tot nu toe allemaal ben geweest?
Bekijk hier een interactieve kaart met alle bezochte plaatsen