Authentiek zijn: hoe doe je dat?

“Ik voel dat ik wat nerveus word” “Ik merk dat ik afdwaal” “Ik krijg hier een fijn gevoel van”.

Zou het niet fijn zijn als we alles wat we voelen en ervaren in het contact met anderen mogen benoemen?

Dat door het delen de druk van de ketel gaat en we veel meer bij onszelf kunnen blijven én de ander inzicht geven in wat er gaande is?

Onlangs heb ik dit mogen ervaren in een geweldige workshop, ‘Authentic Relating’ genaamd.

Een mooie groep mannen en vrouwen die écht met elkaar in contact gaan. Om te oefenen, om te ervaren en om te zijn wie ze op dat moment zijn, met al hun gevoelens en sensaties.

Door telkens in het gesprek te benoemen wat iets met je doet -door wat de ander zegt of wanneer je zelf iets deelt- is er veel meer echtheid, meer contact van mens tot mens.

En krijg je heel bewust inzicht in hoe je je verhoudt tot die ander.

Stel je ontmoet iemand en je raakt wat verlegen of nerveus. Vanuit collectieve conditioneringen zijn we vaak gewend dit te verbloemen en ons ‘groot en sterk’ voor te doen om vooral niet door de ander als ‘zwak of minder’ te worden bestempeld. Bij mij werkt dit in ieder geval wel zo.

Door uit te spreken “ik merk dat ik wat nerveus ben” haal je de lading er van af en geef je de ander ruimte om zijn reactie hierop te voelen en eventueel te delen.

Of wanneer je je aandacht niet kan vasthouden tijdens iemands verhaal, dan kun je braaf en beleefd degene laten uitpraten terwijl je ondertussen met je gedachten ergens anders bent en hem daarmee ook niet echt dient. Óf je kunt er voor kiezen om te zeggen “ik onderbreek je even, ik merk dat ik afdwaal” en eventueel een vraag te stellen.

Hiermee voorkom je dat die ander zijn eigen conclusies trekt doordat hij -al dan niet bewust- jouw veranderde energie opmerkt en geef je aan dat je de verbinding wilt herstellen.

Ook wanneer iemand je een prettig gevoel geeft kun je dit benoemen, zodat het de non-verbale communicatie kan ondersteunen. Het werkt twee kanten op.

Dit in de workshop te ervaren gaf mij heel veel lucht, echt een verademing. Het nodigt uit tot puurheid, tot openheid, tot zijn wie je bent met alles wat er is. Kortom, tot authentiek Zijn.

Zo simpel en tegelijkertijd o zo moeilijk.

Enerzijds omdat het niet gangbaar is en anderzijds omdat het gebruikelijke zó in mijn systeem zit, dat ik vaak achteraf pas besef “O hé, hier had ik even moeten uitspreken wat er bij mij gebeurde”.

Al doende leert men, dus ik probeer dit beetje bij beetje toe te passen in het dagelijks leven. En wie weet inspireer ik anderen daarmee om hetzelfde te doen.

Er is overigens ook nog een valkuil: wanneer iemand bijvoorbeeld tegen je zegt dat hij een naar gevoel krijgt van een opmerking van jou, dan kun je dit op jezelf gaan betrekken en denken dat je dit niet had mogen zeggen of wil je het misschien gaan sussen.

De kunst is dat je je niet op die manier laat beïnvloeden door de openheid van de ander, maar dat je juist luistert naar wat er bij diegene gebeurt. Op jouw beurt kun je dan natuurlijk wel benoemen wat dat dan weer met jou doet, maar je hoeft er niet per se naar te handelen.

Op deze manier wordt communiceren volgens mij veel duidelijker (en prettiger), omdat die onderhuidse interpretaties dan minder kans krijgen. Ik denk dat het de wereld alleen maar mooier zou maken als we allemaal een beetje meer open zouden mogen zijn. Niet alleen van elkaar, maar ook -of misschien wel vooral- van onszelf.