Foto: Avonturen in de avonduren
Caravanlife | Blijmakerij

Avonturen in de avonduren

Een primeur in caravanavonturenland: voor het eerst heb ik gewildkampeerd!

Ohôh!

Het was een zonnige lentedag in februari en ik was gezellig met een clubje vegan-activisten-vrienden naar een ezelopvang, de Ezelsociëteit in Zeist. Daar heb ik lekker met ezels geknuffeld :)

Tamara en een ezel knuffelen
Foto door Brechtje Wensveen

Die dag zou ik ook van omgeving Utrecht naar Arnhem verhuizen en dus kwam ik hier met huis en al aanzetten. De enige plek in de smalle, doodlopende straat waar ik mijn onhandige autocaravancombinatie kwijt kon, was op het parkeerterrein van het naastgelegen hotel. Voor een paar uurtjes moest dat vast geen probleem zijn.

Bij het afscheid liepen twee vrienden even mee om mijn zwerfhuisje te bekijken. Na een korte rondleiding (nou ja, de deur opendoen en de bende die het tijdens het rijden is laten zien ;) ) vroeg één van hen of we nog gezamenlijk wat gingen eten. De ander gaf aan dat hij thuis ging eten en ik zei dat het voor mij niet handig was in verband met parkeren.

Toen opperde ik dat ik eten bij me had en een kookstel heb, “dus we kunnen ook hier eten”. Dat leek Tarik wel een leuk plan en dus draaiden we de achterpootjes uit en de gasfles open.

Even later zaten we aan de falafel met hummus en wraps met chili. Ondertussen kletsten we honderduit, terwijl de gaskachel ons warm hield.

Mijn watertank leeg ik altijd voor het rijden in verband met gewicht en onze beider waterflesjes waren zo goed als leeg, maar we hadden wel zin in thee. Ik had nog een aangebroken flesje spa rood in de koelkast. Zou je daar thee mee kunnen zetten? Geen idee. Laten we het maar gewoon proberen. En dus borrelde even later een keteltje bubbelend water op het vuur. Blijkt prima als theewater te drinken!

Tarik op bezoek

We kletsten urenlang gezellig door en ineens… bleek het na twaalven te zijn.

Oeps!

Ik had een mini-camping in Arnhem -waar ik al vaker was geweest- gereserveerd. Ik zou nog wel het terrein op kunnen, maar kon daarmee andere gasten tot last zijn. Tarik zocht het eigenlijk ook niet om met de inmiddels nachtelijke kou in zijn zomerjasje naar huis te fietsen.

“Ik heb een logeerbed en een reservetandenborstel, dus we kunnen ook allebei hier blijven slapen”, stelde ik voor. En zo geschiedde.

We bouwden het tweepersoonszitje om tot een eenpersoonsbed. Twee fleecedekens en een kussentje erop en tadaa, Tarik kon slapen. Nog een primeur dus: het logeerbed was nog niet eerder gebruikt.

We moesten allebei ook nog naar het toilet. Op naar het hotel dan maar. Die bleek dicht en het toegangshek was alleen met een code te openen. Wat nu? Een blik rondom bracht een dixi bij een bouwplaats in het vizier. Problem solved!

Dixi

En dan, tandenpoetsen terwijl je water op is… Wat doe je dan? De koelkast bracht wederom verlossing: havermelk! Haha, een rare combinatie, maar beter iets dan niets.

En zo werd het plan voor een illegale overnachting op de parkeerplaats van een hotel (hoe ironisch) tot uitvoering gebracht. Het voelde best spannend, want het was maar de vraag hoe lang het zou duren voor er iemand aan zou kloppen.

Terwijl ik vanaf de andere kant van de caravan de eerste snurkgeluiden hoorde, lag ik te bedenken wat ik zou zeggen wanneer er daadwerkelijk iemand aan de deur zou staan.

“Ik bezocht de ezelopvang hiernaast en had al een camping in Arnhem gereserveerd, maar ik werd niet lekker dus besloot ik hier te blijven” zou best geloofwaardig kunnen zijn en was niet eens zo heel ver van de waarheid.

Rond half 10 waren we beiden weer wakker en wonder boven wonder was niemand ons komen checken.

Yes!

Met slaperige hoofden waagden we een nieuwe poging bij het hotel voor een sanitair bezoek. Dit keer met succes. Terug in de caravan genoten we van een ontbijtje van muesli met sojayoghurt.

Nu we toch veilig waren, besloten we ook nog een wandelingetje in het nabijgelegen bos te maken. Bij terugkomst zag ik van een afstand een man in pak met zijn armen over elkaar in de buurt van mijn huisje staan.

O jee…

Dat moest een beveiliger zijn, dat kon niet missen.

We deden alsof onze neuzen bloedden en liepen nonchalant een andere richting op, maar de beste man tuinde er niet in. Blijkbaar zagen we er uit als caravanmensen (of onze looks matchten niet met al die sjieke auto’s, dat kan natuurlijk ook), want hij sprak ons op afstand aan: “Is die caravan van jullie?”

Ik deed nog een poging zijn vragen te ontwijken, maar hij was vastberaden. “Die caravan stond er gisteren ook al, hebben jullie erin overnacht?” Ik bevestigde schoorvoetend zijn vraag.

Nu kwam mijn semi-smoes van pas! Ik mompelde iets over ezels hier en een reservering daar. En o ja, ik voelde me niet lekker. Verrassend genoeg slikte hij mijn verklaring voor zoete koek. “Dus jullie vertrekken dadelijk?” Ik bevestigde wederom.

“Oké.” De man verliet content de plaats delict en ik veegde de zweetdruppels van mijn voorhoofd. Kwamen we daar even goed weg haha.

We sloten af met nog een kort rondje bij de ezels voor we ieder weer ons eigen weg gingen. Ik heb ontzettend genoten van deze spontane, gezellige, spannende en avontuurlijke belevenis. Zo verzin je ze niet en heb ik ze ook niet elke dag :)

Lang leve het leven on the road. Letterlijk ;)

Met hart en ziel, Tamara

710 dagen
5866 km
Ede
Sharing is caring

Verwante schrijfsels

Aanmelden
Ontvang een e-mail bij
guest
2 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments
Dionne Deij
Bezoeker
Dionne Deij
25-03-2019 11:44

Wat een heerlijk verhaal! Ik zie het helemaal voor me
Het doet me denken aan mijn jonge jaren toen ik met mijn toenmalige vriend met een busje regelmatig naar concerten ging. Als het ver rijden was sliepen we altijd in het busje, meestal geparkeerd in een woonwijk. Het was altijd wel een gedoe met naar de wc gaan maar ik kijk er met veel plezier op terug!
Groet, Dionne