Op een blotevoetenfeestje
Emoties, ego & ander drama

Puur en rauw

Op school was er eens een meisje, het was in de kleuterklas, ze was 5 jaar oud.

In het lokaal had ieder kind zijn eigen beker, verzameld op het keukenblokje. Die van het meisje was een kunststof beker met een opdruk van een vrolijk getekend gezicht met ernaast een hand die een honkbalknuppel vasthield. Op de beker zat een blauw deksel in de vorm van een pet, met daarin een opening voor een rietje. Het was haar favoriete beker.

Op een dag zaten alle leerlingen in de kring terwijl de juf een verhaaltje voorlas. Iedereen zat geboeid te luisteren. Het meisje ook.

Tijdens dit voorlezen voelde het meisje zich dorstig worden. En terwijl ze naar het spannende verhaal bleef luisteren, luisterde ze ook -zoals elk levend wezen- naar de natuurlijke behoeften van haar lichaam. Daarop stond ze op, liep naar het aanrecht, pakte haar vrolijke honkbalbeker, vulde deze met kraanwater en nam een slok.

De juf stopte met voorlezen. Ze draaide zich richting het jonge, zich van geen kwaad bewuste meisje en beval haar streng weer te gaan zitten. Het meisje zette geschrokken haar beker neer. In een poging nog even netjes haar handen en mond af te drogen probeerde ze een papieren handdoekje van de stapel te nemen, maar haar handje trilde inmiddels zo van de schrik dat ze het velletje niet te pakken kreeg.

Dit ogenschijnlijke getreuzel gooide kennelijk olie op het vuur, want de juf commandeerde haar toen met verheven stem acuut te gaan zitten, waarbij het meisje met voor- en achternaam werd toegesproken. Het meisje wist niet waar ze kijken moest en ging onderdanig op haar stoeltje zitten.

Ze snapte er niets van dat de juf -haar lievelingsjuf nota bene- zo boos werd. Wat deed ze verkeerd? Ze concludeerde dat wat ze deed niet goed was, maar begrijpen deed ze het niet. Dit voorval heeft zo’n indruk gemaakt dat ze het nooit vergeten is. Het meisje was voorgoed veranderd.

Dat meisje, dat was ik.

Sindsdien is het mij herhaaldelijk duidelijk geworden dat er overal waar ik kwam allerlei regels waren. Regels die ik niet wist, maar blijkbaar wel geacht werd te kennen.

In mijn latere leven maakte dit dat ik niet zo goed was in bijvoorbeeld het werken in een team of voor een werkgever. Daar waren immers talloze ongeschreven regels en die kende ik bij aanvang geen van alle.

Door schade en schande ben ik wijs geworden. Al stuntelend en proberend heb ik mij door deze ervaringen heen geworsteld. Aanpassen, mezelf groot houden en doen alsof mijn neus bloedde werden mijn overlevingsmechanismen. Ik verhardde. En dat tezamen met een innerlijke gevoelswereld waar ik me geen raad mee wist.

Na heel veel vallen en opstaan, diezelfde neus vaak stoten en door jarenlange zelfreflectie middels ‘werken aan jezelf’-workshops/retraites/trainingen zijn deze muurtjes grotendeels ook weer afgebroken en ben ik opener en authentieker dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Zeker nog niet at the most, maar genoeg om me vrij te bewegen.

To remember who you are, you need to forget who they told you to be.
Remember who you are

De soms harde en confronterende lessen en inzichten hebben mij gevormd tot wie ik op dit moment ben: lichtelijk rebels met een compassievol hart en nog altijd een tikkeltje onzeker.

Door beetje bij beetje uit het keurslijf te stappen en mijn eigen weg te gaan heb ik me uiteindelijk losgemaakt van een leven volgens het boekje -dat zijn tenslotte bergen met regels- wat ik zolang tevergeefs geprobeerd heb. Ik had ooit braaf een koophuis dat aan alle kanten verbouwd was, een partner aan wie ik eeuwige trouw tot aan de dood had beloofd en een eigen onderneming die eigenlijk nooit succesvol genoeg leek te zijn.

Nu heb ik een caravan om in te wonen, is mijn auto m’n schuur, rommel ik maar een beetje aan en doe ik voornamelijk activistisch vrijwilligerswerk. Om zo niet langer het gebaande pad te volgen, maar te gaan daar waar het leven me heen leidt.

Om te ont-dekken. Om nog meer laagjes af te pellen. Om te ervaren.

Vrijer dan ik ooit had kunnen vermoeden, tegelijk onderzoekend hoe ik me daartoe verhoud. Want ik heb meer vrijheid dan ik aankan.

In de overgave. Niet wetende waar ik heen ga. Met mezelf. En alles wie ik ben. Met al mijn mooie en minder mooie kanten. Met al mijn doemgedachten en hartewensen. Puur en rauw. Life sucks.

Met hart en ziel, Tamara

680 dagen
5724 km
Boxtel
Sharing is caring

Verwante schrijfsels

Aanmelden
Ontvang een e-mail bij
guest
2 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments
Dionne
Bezoeker
Dionne
25-03-2019 13:20

Prachtig verwoord, dank voor je openheid!