Lief voor m’n lijf
Eigenlijk hè, eigenlijk ben ik best wel een beetje onaardig. Ja en bot. En ondankbaar ook.
Mijn lijf heeft het soms zwaar te verduren met mij.
Ik heb zo’n beetje overal wel commentaar op namelijk.
Dat is puur mentaal, fysiek zorg ik wel heel goed voor haar: ik voed haar al jaren met vegetarisch en waar mogelijk biologisch eten, medicijnen geef ik haar zelden en ik vertrouw op haar kundigheid, waarbij ik probeer haar signalen op te pikken en waar nodig erop te reageren.
Maar op mentaal gebied ben ik een zware criticus: ik heb wel 100 op- en aanmerkingen, het is nooit goed genoeg.
Verstandelijk weet ik dat niemand perfect is, maar toch heb ik altijd het idee dat ik tekort schiet. Noem een willekeurig lichaamsdeel en ik doe je haarfijn uit de doeken wat er allemaal aan schort bij mij.
Wees gerust, ik lijd niet overmatig onder deze nare eigenschap en ben niet obsessief bezig met mijn uiterlijk.
Maar ik probeer natuurlijk wel vaak zo goed mogelijk voor de dag te komen.
Met veel kritische kanttekeningen, dat wel ;)
En eigenlijk, eigenlijk ben ik daar wel een beetje klaar mee.
Mijn lichaam -wat als enige echt alleen maar van mij is- doet zó haar best.
Elke dag laat ze me voelen dat ik leef. Laat ze me ruiken, proeven, voelen. Horen en zien.
Laat ze me genieten en lachen, brengt ze me van A naar B, verteert ze voedsel, heelt ze wondjes, ruimt ze rotzooi op en doet ze nog een heleboel andere dingen waar ik helemaal geen weet van heb.
En ik… ik toon veel te weinig waardering.
Schandálig!
Daarom heb ik een week of twee geleden rigoureus het besluit genomen dat ik voortaan mijn lijf liefheb.
Ja!
Dat ze er prima uitziet zoals ze eruit ziet en als ik dan toch een puntje van kritiek heb, ik daar óf iets aan doe óf het gewoonweg accepteer.
Mijn lichaam is mijn (t)huis op aarde.
Mijn tempel waarin ik -mijn ziel- mag wonen.
En daarom ga ik haar vanaf nu respecteren… waarderen… bedanken.
In plaats van te kijken naar al die zogenaamde tekortkomingen als kringen onder m’n ogen, putjes in m’n dijen en haartjes op m’n witte, vlekkerige benen, kijk ik naar alle prachtige dingen die ze me geeft: een hart om mee lief te hebben, armen om mee te knuffelen, handen om mee te masseren, al mijn zintuigen om te genieten van al het moois dat er is en gezondheid om te alles kunnen doen wat ik doe.
Elke dag weer.
Ook ben ik met yoga begonnen en dat brengt me enorm met haar in contact.
Zo maken we er samen verder een harmonieus, vreugdevol en gezond leven van.
Ik en m’n lijf, ja we zijn eindelijk maatjes geworden.
Lief lijf van me, ik heb je lief!
