-
The Paradox Of Our Age
Dit gedicht van His Holiness the XIVth Dalai Lama inspireert mij tot het brengen van meer puurheid en openheid in de wereld. Tot meer verbinding. Tot het afzetten van maskers. Tot zijn wie ik ben, met al mijn mooie en minder mooie kanten. The Paradox Of Our Age We have bigger houses, but smaller families, more conveniences, but less time. We have more degrees, but less sense, more knowledge, but less judgement, more experts, but more problems, more medicines, but less healthiness. We’ve been all the way to the moon and back, but have trouble crossing the street to meet the new neighbour. We build more computers to hold more…
-
De Vrouw
Ik zit voor het raam en roer in mijn theekopje. Waarom ik dat doe weet ik niet, want het kopje is al zeker voor driekwart leeg. Een gewoonte. Mijn schoot wordt verwarmd door mijn kleurige lapjeskat, die daar genoeglijk ligt te spinnen. Dan valt mijn oog op een jonge vrouw. Hoewel ze goedgekleed is, oogt ze tegelijk wat onverzorgd. Haar donkere haren hangen verwaaid langs haar gezicht, een gezicht dat uitdrukking geeft aan haar kennelijk gespannen gemoedstoestand. Een fronsrimpel tussen haar wenkbrauwen maakt haar blik nors en dat is jammer want ze heeft best mooie ogen, die eerder vandaag nog aandachtig zijn opgemaakt. De kringen onder haar ogen verraden een…
-
Sfeermakers
Lange zwoele zomeravonden. We hebben er al een paar gehad en hopelijk komen er nog veel meer. Lekker lang buiten zitten en genieten van de nachtelijke sfeer, ik hou d’r wel van :) Kaarsjes erbij. Of een vuurtje. Een goed gesprek. Stilte. Muziek. Het kan allemaal. Ondertussen af en toe naar de sterren kijken. En ineens een vallende ster zien en dan in gedachten een wens doen. Er is natuurlijk nog vanalles te bedenken om je avond extra sfeer te brengen. Zo heb ik een hangmat achter op het terras tussen het uit de kluiten gewassen groen. Om al wiegend de nacht te verwelkomen. Heerlijk wegdromen alsof je in de…
-
Ayahuasca – het vervolg
Angst en nieuwsgierigheid wisselen elkaar af zo vlak voor het drinken van de ayahuasca. Zou de ‘bad trip’ die ik vorige keer had uitblijven? Zouden de persoonlijke begeleider en het drinken van een halve dosering me helpen rustig te blijven? Ik neem het glaasje in mijn handen en in gedachten vraag ik Grootmoeder Ayahuasca mild en zacht te zijn. En of ze mij wil laten zien wat ik nodig heb om heling te krijgen voor de pijnstukken die ik de afgelopen maanden voor mijn kiezen heb gekregen. In afwachting van wat komen gaat, ga ik liggen en dek mijn ogen af met een blinddoek. Na de meditatie die volgt gebeurt…
-
Ayahuasca
Doodsangst, paniek en misselijkheid afgewisseld met een soort aangeschoten buien en lachsalvo’s. Beelden die lijken alsof het universum één grote caleidoscoop is. Geluid dat enkel ín mijn hoofd lijkt te bestaan, alsof ik het geluid bén. Duivelshoofden die voor m’n ogen kronkelen en een lijf dat ik niet meer voel, alsof ik vloeibaar ben geworden. Dit was in een notendop mijn eerste ervaring vorig jaar met ayahuasca, een medicijnplant uit de Amazone. Een entheogeen met als doel zuivering en heling. Het hervinden van je ziel. Het weer in contact komen met je ware essentie. Jezelf liefdevol omarmen in al haar facetten, oftewel thuiskomen bij jezelf. De eerste verschijnselen waren heel…
-
De weg kwijt
Jeetje…. pffff…. zo denk ik mijn levensdoel te hebben gevonden, gevoeld, ervaren. Zo sta ik weer in the middle of nowhere mezelf af te vragen waarom ik in godsnaam hier op aarde ben. Waarom ik geboren ben. Wat ik met mijn leven moet. Ik weet het even niet. Ik kan even geen contact maken met mijn innerlijk weten. Ik zit in de twijfel, de angst, de onzekerheid. Ik voel me klein. Verloren. Alleen. In de war. Emoties vliegen door me heen. Ik weet alwéér niet wie ik écht ben. Ja liefde. Dat is wat je in spiri-land alsmaar tegenkomt. Maar dat is eigenlijk ook maar een dooddoener. Het is natuurlijk…
-
Het Potje
Huilen is voor mij vaak een moment van ontlading. Tranen die vrijelijk stromen voeren overtollige energie af. Het lucht zo heerlijk op! Dit gedicht van Arinka Linders geeft mij (h)erkenning en ruimte. Het Potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat Verdriet Ik doe er vaak verdrietjes in Want als ze klein zijn… huil ik niet Steeds als er iets tegenzit Er gebeurt iets wat ik niet wil Open ik het potje Gooi het er in heel stil Maar nu was de laatste druppel Waarschijnlijk iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog…
-
Mijn hart als kompas
Zo’n 5 jaar geleden werd ze geboren. En elke dag groeit ze een beetje verder uit. Niet helemaal zoals gepland, but hey who cares. Ze is mooi. Ze is springlevend. Ze is van mij. En ik geef haar vorm vanuit mijn hart. Omdat dat zo fijn voelt. Omdat dat voldoening geeft. Omdat ik daarvoor hier op aarde ben. Zij maakt dat ik doe wat ik doe. Ze is een deel van mij en ik ben een deel van haar. En samen maken wij het leven dat ik nu leef. MIJN DROOM. Zij maakt dat ik plannen, wensen en verlangens heb. Zij is mijn drive, mijn missie, mijn waarom. Mijn JA.…
-
Ik oordeel, dus ik besta
Jij bent leuk. Hij is irritant. Zij zijn asociaal. Die bloem is mooi. Oordelen. Allemaal oordelen. Wie heeft ze niet? Nou dat zal ik je vertellen. Op social media lees ik wel eens berichten van mensen die beweren dat ze oordeelloos zijn. Ja echt, daar zijn ze van overtuigd. Onmogelijk zeg ik, dikke vette onzin. Dat heb ik ineens zomaar even met mezelf geconcludeerd. En yep, dat is een oordeel. Want die heb ik. Want ik ben een mens. En mensen hebben oordelen. En dat is maar goed ook, want anders heeft niemand meer een mening, kan geen mens meer goed van kwaad onderscheiden, zou niemand meer verliefd worden, wordt…
-
Lief voor m’n lijf
Eigenlijk hè, eigenlijk ben ik best wel een beetje onaardig. Ja en bot. En ondankbaar ook. Mijn lijf heeft het soms zwaar te verduren met mij. Ik heb zo’n beetje overal wel commentaar op namelijk. Dat is puur mentaal, fysiek zorg ik wel heel goed voor haar: ik voed haar al jaren met vegetarisch en waar mogelijk biologisch eten, medicijnen geef ik haar zelden en ik vertrouw op haar kundigheid, waarbij ik probeer haar signalen op te pikken en waar nodig erop te reageren. Maar op mentaal gebied ben ik een zware criticus: ik heb wel 100 op- en aanmerkingen, het is nooit goed genoeg. Verstandelijk weet ik dat niemand…
